a imię męża twego to

popiołem bym sama sobie głowę posypała, ale to nie te święta. jeszcze chyba nigdy nie miałam takiego długiego rozstania z komputerem i aparatem, nie mówiąc o łączności z blogową bracią. 

czy upływ czasu idzie za pan brat z wydłużoną realizacją podstawowych czynności?

lewą rękę mam na pulsie grafiku pracy, prawą próbuję dosięgnąć szydełka, lewa noga przytrzymuje kalendarz z coraz gęściej zabazgranymi kartami rozkładu dnia, a patrząc na prawą, wytrzeszczam oczy w poszukiwaniu wolnego kwadransa na epilację. na dodatek w zębach trzymam siatkę z zakupami.

i już sama nie wiem, czy dobrze robię, że wolne trzy godziny w środku tygodnia przeznaczam na plotki i zakupy z koleżanką. 

nigdy nie umiałam być egoistką mimo, że szorstkość wypowiedzi mogła wprowadzać w błąd. dzisiaj uczę się wysyłać dzieci do swoich pokoi, a znajomym odmawiać, żeby zyskać chwilę dla siebie. zrezygnowałam nawet z poczynienia kilku prezentów gwiazdkowych na rzecz czegokolwiek, co nie jest związane z działalnością dla innych. no bo sorry, ileż można dawać czasu wyrywanego ze snu, zabawy z dzieckiem, spokojnej porannej kawy i wizyty w siłowni? może nie powinnam wspominać, ale w tak zapętlonej czasoprzestrzeni żeby podołać wszystkiemu, muszę często rezygnować z ciepłego obiadu, kąpieli i przyzwyczajać się do codzienności z bólem stawu. 

popukacie się w głowę wy, którzy celebrujecie zwyczajne, drobne przyjemności i owszem, odrobinę racji mieć będziecie. bo to przecież gro mojej winy, że chcę próbować wielu rzeczy, doświadczać różnych stanów, podtrzymywać znajomości w sobie właściwy sposób, choć przy aktualnym trybie życia muszę się przy tym mocno nagimnastykować.

po co w takim razie to smęcenie?

otóż.... przykro patrzeć, jak ludzie gnuśnieją.

praca-dom, dom-praca, wszyscy tacy zaganiani, a przecież przez nie zasłonięte okna doskonale widać, że babcia podaje obiad, małolaty nie odrywają wzroku od komputera, a rodzice dłubią w nosie narzekając, że sezon w tvn się kończy i cóż oni teraz poczną.

rok w rok mam nadzieję, że dawne znajomości, pewne zażyłości nie zmienią się w lepką breję wysyłanych pocztą najbanalniejszych kartek okolicznościowych. zastanówcie się czy z każdym kolejnym świętem nie idziecie na łatwiznę wymawiając się sami przed sobą wzmożonym tempem życia, wysyłając życzenia urodzinowe sms-em, prezenty gwiazdkowe kupując hurtem w jednym sklepie online, zapominając o potrzebach najbliższych i przesłaniu, jakie każda z okazji za sobą niesie.

nie lubię, kiedy ludzie, szczególnie w jakiś sposób mi bliscy, poddają się fali bezosobowego marazmu, nie widzą sensu w podtrzymywaniu tradycji i wartości. nie lubię, kiedy narzekają na brak czasu, jeśli problem tkwi w braku chęci. nie lubię, kiedy odpowiedzialność zrzucają na innych. 

nie lubię mieć takich osób w swoim otoczeniu.

zrobić coś bezinteresownie, lub/i z dbałością o drugiego człowieka to obecnie rzadkość nad rzadkościami. 

dziwne...